Zaman dedi yaşlı adam. Zaman hep zamansız yakalar. Zaman neydi? Bize öğretilenlerin içinde kendi kurguladığımız kavram çatışmalarından biri mi? farklı bir zaman var mıydı? Zamansız yakalandılar hep. Aşk için doğru bir zaman oldu kiminde ama kişi yanlıştı çoğu zaman. Ya da tam tersi.
Uyuduğunuzda geçen de zaman mı? Kimileri yarı ölüm der ölümün yarımı varsa bunun adı zamana mı çıkıyordu?
Yakalanmışlardı yeniden o girdaba. Kavramların soluklarını kestiği o parazitlere. Hayatın uzattığı her şey zamansızdı aynı zamanın akıp gitmesi gibi. Yalnızlıkta zamansız gelmişti hep onlara mutlulukta.
Onlar...
Ben içinde benler...
Zamansızca uyku gelip çökecek bedenime. Öyle zamansız öyle derinden. Nefessiz kalıp seyredeceğim gelişini. Yalnız değil elbette onlarla.
Her şey için işte tam zamanı derken aslında hiç bir şey için tam bir zaman olmadığını ispat edercesine ölümü getirecek önümüze. Uykuya dalacağız. Yarı ölüm uykusu olmayacak bu. Sabah bütün zamansızlara uyanılmayacak bu kez. Artık bu ölümün sonsuzluğu olacak.
Çünkü en güzel zamanda gelecek ölüm zamansızca ürkek bedenini sımsıkı sarıp uykuyla sevişecek.
Yaşlı adam yeniden sesini dokunduracak bedenime zaman hep zamansız yakalar.
Yaşlı adam...
Küçük bedenin güzel masum zamanlarında düşlediği tanrı...
Onlara kulak vereceğim yaşlı adama kulak vereceğim birlikte fısıldayacağız usulca
Zamansız zamanlarda ölüm ne de yakışıklı.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder